In een metrostation in Parijs meent Thérèse, een jonge vrouw, haar moeder te herkennen in een 50-jarige vrouw die een versleten gele jas draagt. Deze vrouw lijkt op de foto die Thérèse van haar moeder heeft bewaard. Zij heeft haar moeder voor het laatst gezien tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog, toen deze de kleine Thérèse op de trein zette om haar naar familie op het platteland te laten reizen. Daarmee is de moeder, een mislukte danseres, voorgoed verdwenen uit het leven van de dochter, die op haar beurt voor de onmogelijke opgave staat te leven met de vraag, waarom haar moeder haar verlaten heeft. De hoofdpersoon in deze korte roman van de alom gewaardeerde auteur (1945, Boulogne-Billancourt), is geënt op een schimmig personage uit zijn roman "De si braves garçons"*. Zijn jongste werk is een bijna filmisch verslag van beschadigde en ontheemde personages, die worstelen met hun angsten en eenzaamheid. Hun dromen ontaarden in nachtmerries en hun gefragmenteerde herinneringen verontrusten bovenmatig. Een bij tijden bittere roman, waarin ontroering en melancholie de boventoon voeren. Verberg tekst