Miles Halter, het hoofdpersonage uit John Greens adolescentenroman Het Grote Misschien, vindt niets aan zijn rustig voortkabbelende leventje in Florida en hij verkiest op kostschool te gaan in Alabama. Vaarwel aan de dodelijke saaiheid en de nerds op school, op naar het "Grote Misschien". Die woorden heeft hij van François Rabelais, die ze op zijn sterfbed zou hebben uitgesproken. Miles is gefascineerd door beroemde laatste woorden, hij kent ze bij tientallen uit het hoofd. Maar met dit zoeken kan hij beter niet tot zijn dood wachten, meent hij. Culver Creek is een kostschool zoals er zoveel beschreven zijn, met spartaanse behuizing, strenge regels en een decaan, de Adelaar, die elke overtreding ziet en afstraft. Een eiland in een volwassen buitenwereld, die voor de jongeren paradoxaal genoeg een vrijplaats lijkt. Het Grote Misschien zal minder avontuurlijk blijken te zijn dan Miles zich had voorgesteld, maar het zal zijn leven wel op een ander spoor zetten.

De leerlingen van Culver Creek zijn door Miles' kamergenoot, bijgenaamd de Kolonel, strikt ingedeeld in de gewone internen die een volledig trimester blijven (normale mensen zoals hij) en de doordeweekse divisie, allemaal rijkeluiskinderen en de Kolonel moet ze niet. Miles (of Propje zoals de Kolonel hem herdoopt heeft) kan dus maar beter uitkijken wiens partij hij kiest. Niets is eenvoudiger. De Kolonel en de overdonderende Alaska Young, een labiel meisje zonder remmen en o zo sexy, nemen Miles op sleeptouw. Miles gedijt in de schaduw van deze twee voortrekkers en zij hebben hem, de onopvallende jongen die voor het eerst een impulsieve en intense vriendschap als deze ervaart, al evenzeer nodig, "als kometen hun staart". Zaak is om zo veel mogelijk de regels te overtreden zonder gesnapt te worden en tussendoor ook het jaar met mooie cijfers af te ronden. Want intelligent zijn ze, deze kostschoolgangers, en dus wordt er onder het roken, drinken en stunts uithalen heel wat afgefilosofeerd. Over het leven bv., dat, de laatste woorden van Simon Bolivar indachtig, een labyrint is. En over hoe je daar in godsnaam ooit uitraakt. Miles had nooit kunnen denken dat zijn verwachting van het Grote Misschien en het Grote Misschien van Rabelais elkaar zouden tegenkomen in dit nieuwe leven. Wanneer Alaska na een avondje drinken en wat halfslachtig gevrij met Miles vertrekt, ramt ze een wegversperring en overlijdt ter plekke. Was ze zodanig dronken dat ze niet meer zag waar ze reed? Of heeft ze zich willens en wetens in de dood gestort? En hebben Miles en de Kolonel dan geen schuld aan haar dood, aangezien ze haar midden in de nacht straalbezopen van de campus hebben laten wegrijden? Het zijn vragen die hen de laatste 100 bladzijden van het boek bezighouden.

John Green bouwt zijn verhaal langzaam op naar Alaska's dood. De titels van de hoofdstukken in het eerste deel, 'ervoor', tellen de dagen tot haar dood af, van 'honderdzesendertig dagen ervoor' tot 'de laatste dag'. Het tweede deel, 'Erna', is een soortgelijke telling naar de uitweg uit dit emotioneel kluwen. In het eerste deel gebeurt er op het eerste gezicht niet veel bijzonders, ondanks het feit dat de spitse, dwaze, tegendraadse studentenexploten elkaar in een vinnig tempo opvolgen. Miles geeft zich gewillig over aan de geneugten van zijn nieuw gewonnen vrijheid en aan zijn verliefdheid op de altijd aanwezige, maar zo onbereikbare Alaska. In deel twee wordt er in de eerste plaats gerouwd. Alle lichtheid is uit de tekst verdwenen, de onmacht om aannemelijke verklaringen te vinden voor het drama dat zich heeft voorgedaan, overheerst. Dit tweede deel sleept zich daardoor bijwijlen moeizaam voort, dezelfde vragen-zonder-antwoord duiken almaar opnieuw op, er wordt niet meer geleefd op Culver Creek.

Die trage opbouw geeft Green de gelegenheid om de psychische troebelen van elk van de personages bloot te leggen. Ieder kampt wel ergens mee, een weinig benijdenswaardig verleden of een penibele sociale situatie, en het tekent hen in grote mate, maar Alaska blijft ongrijpbaar. Ze is innemend en arrogant, het ene moment uitgelaten, dan weer somber en op zichzelf, ze laat de verliefde Miles meedogenloos als een jojo op en neer gaan. De dood van haar moeder, waar zij als kind heel alleen mee geconfronteerd werd en waarvoor ze zich verantwoordelijk voelt, speelt in elk geval een grote rol. En dat ze met de gedachte aan een snelle, definitieve weg uit het labyrint speelt, blijkt ook wel tussen de stunts en de feesten door. Achter de rebelse vamp schuilt een klein meisje dat van droefenis uit elkaar valt. Blitse actie en lawaaierige grootspraak zijn verweven met gevoelige, gefrustreerde of gekwetste reflecties op wat de adolescenten bezighoudt. Ze voeren hun gesprekken doorgaans op hoge toon maar je kijkt langs de praatjes heen in hun hoofd en hun hart, waar de dingen die er in dit boek toe doen zich afspelen.

Op de achterflap wordt verwezen naar The catcher in the rye (J.D. Salinger) en Dead Poets Society en dat zijn links die je zelf ook erg snel legt. De vergelijkingspunten liggen ook voor de hand, met kwetsbare, adolescente personages die worstelen met zichzelf en met de wereld, die zoeken naar zin en naar bevestiging, en die in een mix van puberale onzin en beschouwingen met flink wat filosofische portee die omslag van jeugd naar volwassenheid maken. Maar anders dan in -- vooral -- The catcher in the rye, lijden de personages in Het Grote Misschien veel minder aan de wereld dan wel aan concrete, persoonlijke hartzeer. Dat maakt de thematiek al bij al lichter dan in Salingers cultboek en de oplossing voor de problemen bereikbaarder. De nadruk ligt vooral op het zoeken naar zelfontplooiing. Deze jongeren raken er uit, tenminste, ze besluiten dat het labyrint van het leven te verkiezen is boven de radicale weg naar buiten.

Het boek is geschreven als een reflectie achteraf. Aanvankelijk nam ik aan dat het de volwassen Miles is die vanuit een ruimere levenservaring terugblikt, hoewel dat technisch gezien niet helemaal klopt. Veel passages geven een zeer volwassen stem te horen terwijl in andere de puberale reflex overheerst. Op het einde van het boek blijkt dat nog steeds de jonge Miles aan het woord is. Het valt echter moeilijk te rijmen dat dezelfde jongen, die voortdurend de lagen kleding telt die tussen hem en zijn kans op seks liggen, even later eloquent uitweidt op gesofisticeerde kwesties als de materie en het metafysische. En de uitermate positieve slotpassage waarin Miles betoogt dat tieners nooit onherstelbaar kapot gaan omdat ze nu eenmaal zo onverwoestbaar zijn als ze zelf geloven, is onmiskenbaar de stem van een bevoogdende volwassene en klinkt gewoonweg vals in de context van dit boek. Maar in het geheel genomen treft Green accuraat de juiste toon. Het Grote Misschien is een knap uitgewerkte adolescentenroman die geregeld stilistische en intellectuele hoogstandjes laat zien zonder aan overdaad te lijden. Met zijn cynische humor en soms hoogdravende levensfilosofieën is hij op maat geschreven van jonge zoekers naar levenswijsheid. [Jen de Groeve] Verberg tekst

Ontevreden over zijn saaie leven besluit Miles (16, ik-figuur) Florida in te ruilen voor een onzeker avontuur op een kostschool in Alabama. Daar maakt hij al snel deel uit van een groepje waarvan de mooie Alaska de spil is. En hoewel zij een vriend heeft, valt Miles als een blok voor haar. Na een avond heftig zoenen, vertrekt de wispelturige Alaska midden in de nacht, volkomen dronken, met onbekende bestemming en verongelukt. Miles, maar ook de andere vrienden, voelen zich schuldig. Het verhaal begint honderdzesendertig dagen voor het ongeluk en eindigt eenzelfde aantal dagen erna (zonder bepaalde functie). Het wordt verteld vanuit Miles: intelligent, onzeker, nog redelijk onbedorven ontwikkelt hij zich tot een getraumatiseerde, maar toch zelfverzekerde jongen, die nadenkt over zichzelf in relatie tot de vriendenclub en zijn aandeel in wat er met Alaska gebeurde. Een prominente rol is weggelegd voor Miles' fascinatie voor de laatste woorden van beroemdheden. Een onthutsend verhaal over vriendschap, verliefdheid en volwassenwording. Bekroond debuut van de inmiddels bekende Amerikaanse auteur (1977) van o.a. 'Een weeffout in onze sterren'. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

Miles (16 jaar) gaat van Florida op kostschool in Culver Creek (Alabama). Die kostschool bestaat uit lespaviljoenen en huisjes waarin de studenten met twee wonen. Miles kamergenoot is Cliff, alias de Kolonel. Hij is een leidersfiguur en loodst Miles, die hij Prop noemt, langs de klippen van het kostschoolleven. Via Cliff maakt Miles kennis met de sexy Alaska. Hij wordt prompt verliefd op haar. Maar Alaska heeft ergens op het thuisfront al een vriend. Miles is gefascineerd door beroemde laatste woorden. De titel van dit boek is trouwens afgeleid van de vermoedelijk laatste woorden van Rabelais: Ik ga op zoek naar een Groot Misschien. Een betere titel dan de Engelse 'Looking for Alaska'. Het boek is ingedeeld in twee delen: '...dagen ervoor' en '... dagen erna'. De lezer weet onmiddellijk dat er een drama te gebeuren staat en al even vlug weet hij dat Alaska de oorzaak van het drama zal zijn, Ze heeft het vaak over sterven en ze rookt om te sterven, zegt ze. De sfeer op school is los, de studenten hebben veel vrijheid. Regelmatig vinden er krachtmetingen tussen verschillende groepen plaats, verboden dingen als roken, drugs, alcohol en seks worden stiekem en veelvuldig gedaan. Ergerlijk is het tienergezwets en soms lijkt het taalgebruik bargoens, bijvoorbeeld: God, wat is rappen toch sexy. Wist je eigenlijk wel dat je je in het gezelschap van de lijpste(?) MC(?) van Alabama bevindt, Prop? (p.(54) Af en toe is het boek op het vulgaire af. Maar Miles handhaaft zich met zijn humor en zijn taalvaardigheid. De passages waarin hij het over 'zijn' laatste woorden heeft, zijn mooi. Ook het werkstuk dat ze voor de godsdienstleraar moeten maken is interessant: Wat is de belangrijkste vraag die mensen moeten beantwoorden? Kies je vraag met beraad, en ga na hoe de islam, het boeddhisme en het christendom die trachten te beantwoorden. (p.84) Alaska houdt van literatuur en als ze over boeken spreekt, is het een totaal ander meisje. Cliff is anders dan de meeste studenten, hij is arm maar heeft een warme band met zijn moeder. Deze dingen en ook de serene sfeer in deel twee, de dagen erna als ze rouwen en praten en denken over Alaska, maken dat het boek drie in plaats van twee sterren verdient. Het is duidelijk dat de jeugdcultuur (van rijke) jonge Amerikanen nogal verschilt van de onze en het is niet meteen een voorbeeld. Soms is het boek ook iets te langdradig. Het eindigt met een nawoord over laatste woorden, een fascinatie van de auteur, en met dankbetuigingen.

Verberg tekst