Joey en zijn vrienden uit groep zeven vragen een jongen die al vaker heeft staan kijken of hij mee wil voetballen. De 11-jarige Adil woont in het asielzoekerscentrum en enkele jongens hebben daar duidelijk vooroordelen over. Hij blijkt een erg goede voetballer te zijn die zij goed in hun elftal kunnen gebruiken. Adil vertelt aan Joey over de oorlog in Syrië en over de vlucht naar Nederland. Als de voetbalclub geen vluchtelingenkinderen wil toelaten, besluiten de jongens daar actie tegen te ondernemen. Binnen een verhaal over een groep voetballende jongens, vertelt Adil zijn levensverhaal: over de bombardementen, over de dood van z’n moeder tijdens de vlucht, de lange reis naar Nederland en de mensen die veel geld vragen om vluchtelingen zogenaamd te helpen. Het verhaal van Adil wordt nogal afstandelijk beschreven, maar is desalniettemin aangrijpend. Bij de Nederlanders leven veel vooroordelen over vluchtelingen, die wel enigszins ongeloofwaardig samengevat worden in de opvattingen van de vader van Joey. Een spannend verhaal over voetbal, vluchtelingen, vooroordelen en discriminatie. Vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

'Ademloos' is een heel actueel boek. Het vertelt over de relatie tussen Joey en Adil. Joey woont in een heel gewoon gezin terwijl Adil in het asielcentrum verblijft. Het verhaal van wat Adil in het verleden heeft meegemaakt wisselt telkens af met gebeurtenissen in het heden. Hierdoor komen verschillende thema’s aan bod. Zo lezen we over de oorlog in Syrië, de vlucht met mensensmokkelaars, het verblijf in een vluchtelingenkamp en het racisme waarmee Adil nu te maken krijgt. Tegelijk leven we ook mee met Joey, die wel de enige lijkt die Adil een kans wil geven. Het extreemrechtse ideeëngoed van zijn vader lijkt een wig te drijven in het gezin.

Het boek is erg aangrijpend en de gevoelige lezer zal meer dan eens een traantje wegpinken. Tegelijk beschrijft het echter een bikkelharde waarheid uit onze samenleving. Dit is een onderwerp dat niet verbloemd hoeft te worden. De vlotte schrijfstijl maakt dat dit boek al toegankelijk is voor kinderen van een relatief jonge leeftijd. Doordat er veel korte zinnen gebruikt worden, leest het boek als een trein. Om het gemakkelijk leesbaar te houden worden ook niet alle personages bij naam genoemd. Dat is een gemiste kans, want we weten dat het hoofdpersonage eigenlijk alle personages even goed kent en hen dus vast en zeker bij hun naam zou kunnen noemen. Het zijn immers zijn klasgenoten. Ook de paginagrote prenten die je in het boek kan vinden, dragen enkel bij aan de luchtigheid. Deze prenten zijn immers niet heel mooi. Ze zijn wel in kleur, wat voor kinderen wel een meerwaarde is.

Dit boek wil aantonen dat de openheid van een individu er wel toe doet. Het is een mooie gedachte die hopelijk inspirerend mag werken.

Verberg tekst