Net zoals in haar andere boeken brengt Carry Slee hier thema's aan bod die de jeugd aanspreken. Na de dood van zijn vader wordt Paco door schuldgevoelens gekweld. De drank kan hem voor een tijd zijn probleem laten vergeten. Yara, een klasgenote, vindt dat ze te dik is en zo komt ook anorexia aan de orde.

In het verhaal volgen we het hoofdpersonage Paco, zowel thuis als bij zijn vrienden, in en buiten de school. Met zijn vader heeft hij een goede relatie, beiden interesseren zich voor auto's en vooral oldtimers. Dat zijn moeder veel met ene Pieter optrekt, stoort Paco mateloos.

In eenvoudige taal slaagt de schrijfster er weer in de lezer te raken. Paco verwerkt de dood van zijn vader moeilijk, daarbij heeft hij geen al te beste relatie met zijn moeder, omdat hij haar reacties na het overlijden niet begrijpt en dat zorgt er allemaal voor dat de gevoelens van de hoofdpersoon door de lezer worden meebeleefd. Ook het feit dat hij zijn vrienden ontloopt en zich niet meer inzet voor hun project, om aan een wedstrijd deel te nemen waar hij eerst zo achter stond, verwondert de lezer. Het tij keert wanneer hij Yara kan redden, wat hij bij zijn vader niet is gelukt. Er gaat zelfs iets bloeien tussen hen. Het probleem anorexia wordt hier bespreekbaar.

Dit boek zal door de jeugdige lezers ongetwijfeld geapprecieerd worden. De thema's, de eenvoudige verhaalopbouw en dito taal ervaren velen als erg positief. [Marleen Lippens]

Het verlies van een ouder, overmatig alcoholgebruik en anorexia zijn de thema's in Carry Slee's nieuwe probleemboek voor twaalfplussers. Wanneer zijn vader overlijdt, heeft Paco nergens meer zin in (niet in het opknappen van zijn bestelbusje, niet meer in de website die hij met vrienden maakt); zijn vriendin laat hem zitten. Hij zoekt meer en meer zijn toevlucht in bier. Zijn klasgenote Yara vindt zichzelf dik en lelijk en hongert zichzelf uit. Een vlot geschreven verhaal dat zich in het wereldje van middelbare scholieren afspeelt, met hoofdpersonen waarmee jongeren zich gemakkelijk kunnen identificeren, problemen die aanspreken en veel dialoog, dus lekker weglezend. Recensenten houden niet erg van Carry Slee, kinderen wel. Volgens de recensenten schrijft ze seriewerk, in een wel erg huis-tuin en keuken, rechttoe rechtaan stijl. Veelschrijver is ze in ieder geval: in zo'n vijftien jaar schreef ze meer dan vijftig kinderboeken. Kinderen zijn dol op haar werk, vooral haar probleemboeken voor acht- en twaalfplussers als 'Vals', 'Paniek', 'Razend', 'Spijt' etc. worden verslonden, en jaar in jaar uit komt ze als winnaar bij de Nederlandse Kinderjury en/of de Jonge Jury uit de bus. In 2003 won 'Paniek' de Prijs van de Jonge Jury. www.carryslee.nl.