In Bangkok boy is Bo net gedumpt door haar vriend Joep na een jarenlange relatie. Ze snapt niet waarom hij haar heeft laten zitten. Dan blijkt dat Joep zijn studies heeft stopgezet, dat zijn vrienden niet weten waar hij uithangt en dat al zijn spullen netjes opgeslagen staan op de kamer van zijn beste vriend. Bo en haar beste vriendin Anouk zijn vastbesloten om te achterhalen waar Joep naartoe is gegaan. Na wat research ontdekken ze dat de geadopteerde Joep zijn biologische ouders gaan opzoeken is. Anouk en Bo vertrekken halsoverkop naar Thailand in de hoop de relatie tussen Bo en Joep te kunnen redden.

Carry Slee kiest in Bangkok boy voor wisselende perspectieven. Doordat het ene hoofdstuk wordt verteld door Bo en het andere door Joep, leer je de beweegredenen van beide personages beter kennen en wordt de spanning opgedreven. De lezer weet nl. veel meer dan de personages zelf. Helaas is het boek weinig geloofwaardig. Ten eerste moet je geloven dat een hardwerkende en naïeve studente aan het begin van het schooljaar zomaar een ticket boekt naar Thailand en alles en iedereen achterlaat. Op zich is daar niets mis mee, maar daarna beleven Anouk, Bo en Joep zoveel onwaarschijnlijke avonturen dat de geloofwaardigheid meer dan eens onder nul zakt. Zelfs het ? weliswaar ? triestige einde is toch een beetje te vergezocht. Een ander minpunt is dat Slee een groot aantal clichés gebruikt om Thailand te schetsen. Slee houdt de lezer een vertekend beeld voor dat barst van de vooroordelen: de hoofdstad vol prostitutie, de backpackercafés waar iedereen seks heeft met elkaar in de toiletten, de straatarme dorpjes onderweg naar het noorden, de huurauto's die bijna uit elkaar vallen en de Thaise jongens die toeristen belazeren... Het boek ontbreekt echt aan nuance.

Bangkok boy is Carry Slees eerste boek voor adolescenten. De auteur heeft voor dit boek naar eigen zeggen onderzoek uitgevoerd naar jongerentaal, en het boek staat dan ook bol van de uitdrukkingen die jongeren inderdaad vaak gebruiken. Daarnaast is het taalgebruik echter wel zeer 'Nederlands' Nederlands, wat voor Vlaamse lezers even wennen zal zijn.

Positief aan dit boek is dat het vlot wegleest, maar voor het verhaal of het mooie taalgebruik hoef je het niet te lezen. [Sofie De Cocker] Verberg tekst

Van de ene op de andere dag verdwijnt Joep, de vriend van de 19-jarige Bo, uit haar leven. Het enige aanknopingspunt is een kaart die hij zijn adoptie-ouders vanuit Thailand stuurt. Bo en haar vriendin gaan hem achterna, maar belanden in de problemen door een auto-ongeluk. Het verhaal wordt beurtelings beschreven vanuit de optiek van Bo en van Joep (ik-figuren). Hierdoor is het mogelijk om met beide partijen mee te leven in dit bizarre avontuur. Hoewel een onvoorbereide reis naar Thailand door twee tienermeisjes onrealistisch overkomt, is het verhaal geloofwaardig geschreven. De stijl is vlot met veel dialogen; het boek getuigt van veel aandacht voor de jongerencultuur in taalgebruik en omgangsvormen. De spanning wordt goed opgebouwd; het slot komt daardoor wat abrupt en mat over. Het omslag toont een kleurenfoto met twee meisjes op een scooter; jongeren konden hun favoriete cover kiezen via internet. De verhaallijn en de schrijfstijl zullen met name meisjes van 16+ aanspreken; in de categorie boeken voor jongvolwassenen is deze uitgave een aanwinst. Verberg tekst