‘Oersoep’, de derde roman van Bregje Hofstede (1988) opent met een bijzonder rauwe, vrij brutale bevallingsscène – geïnspireerd door haar eigen ervaring – wars van alle zeemzoete romantiek. ‘Adem een nieuwe wereld uit door je kut…’ tot ‘het hoofdje van de baby, zacht als een rotte perzik’. De vrouw, herleid tot een lichaam dat elke individualiteit verliest, bijna een ‘egodood’. Zelfs de vorm benadrukt de inhoud via afwijkende bladspiegels en witruimtes. Via deze dissectie laat de auteur de lezer aanvoelen dat we bestaan uit talloze luikjes waarachter, zoals matroesjkas, telkens andere individuen schuilgaan, een oeroude keten, de oersoep van de titel van het boek. Doel van de auteur: de lezer laten nadenken over de zingeving van het leven in een ontkerkelijkte, steeds complexere wereld. Fysieke ervaringen blijken een doeltreffend hulpmiddel daartoe te zijn, zoals een bevalling, maar ook seks en hallucinerende middelen openen een deur naar het bovenzinnelijke. Het ‘versmelten’ van het fysieke en geestelijke als reactie tegen de trend om gevoelloze ‘avatars’ te worden. Zeer rauw en expliciet taalgebruik. Verberg tekst