Dit dagboek omvat de jaren 2008 tot 2018, een decennium waarin er voor Japin veel gebeurde. Hij schrijft met meestal relatief korte passages, de stijl is persoonlijk maar blijft op een afstand. De onderwerpen zijn, opnieuw, de zelfmoord van zijn vader, de poging om zijn werk verfilmd te krijgen en uiteraard ook zijn harmonieuze driehoeksrelatie met zijn uitgever Lex en de Amerikaanse sterauteur Benjamin. Japins reiswoede is onvoorstelbaar, hij bericht over contact met de koninklijke familie, vriendschap met de groten der aarde uit politiek en cultuur; de lezer kan dit alles volgen via een nauwgezet personenregister. Door de hele tekst heen, en voortdurend op de achtergrond aanwezig, is zijn gevecht tegen zijn depressies. Hij toont zich kwetsbaar en zonder berekening. Japin noemt geluk een geheimtaal, de niet spectaculaire oneliners lijken dat te bevestigen. Toch is er een levensles, iets wat Japin raak typeert als verschuilen in zichtbaarheid of wat je zou kunnen opvatten als: leef aan de oppervlakte van de dingen, dat maakt het leven draaglijk.