De 9-jarige Timon Titus kan zijn bijzondere naam wel verklaren, maar wat hij niet kan uitleggen, is dat hij niet kan zwemmen. Zijn moeder wil van zwemmen niets weten. Timon doet zich als reactie daarop voor als een geweldige zwemmer. Dat brengt hem niet alleen in de problemen in het zwembad, maar beïnvloedt ook de relatie tussen hem en zijn moeder. Timon is niet alleen de hoofdpersoon in dit verhaal, maar tevens de verteller. Hij vertelt zijn verhaal met de nodige humor, hoewel sommige beschouwingen niet echt bij een negenjarige lijken te passen. Er gebeurt heel veel. Er worden veel zijpaden bewandeld, maar allemaal leiden ze toch naar de ontknoping van dit verhaal, waarin duidelijk wordt dat volwassenen zelf ook vaak worstelen met de ervaringen in hun eigen leven. In dit grappige, emotionele verhaal speelt de psychische ineenstorting van de moeder een grote rol, maar het gaat ook over de relatie tussen volwassenen en kinderen. Vanaf ca. 9 jaar.

De 9-jarige Timon woont bij zijn moeder. Zijn vader kent hij alleen van een foto. Volgens moeder stierf hij toen Timon een jaar was. Timon heeft nooit leren zwemmen, zijn moeder kwam steeds met excuses om dat te voorkomen. Tegenover zijn klasgenoten doet Timon of hij een kei in zwemmen is. Maar als hij tijdens een bezoek aan het zwembad in het water belandt, kan hij maar net op het nippertje worden gered. Timons moeder raakt hierdoor erg overstuur en verdwijnt naar een psychiatrische kliniek. Via allerlei omwegen ontraadselt Timon, daarbij geholpen door twee vrienden, een gruwelijk familiegeheim.

In het begin lijkt dit een aardig verhaaltje over een lieve, grappige jongen. Zie ook de quote op de achterflap 'Een heerlijk verhaal om in te duiken… ', 'een hartverwarmend verhaal, met een hilarische held… '. Je merkt echter al vrij snel dat er meer aan de hand is. De sfeer wordt grimmig als Timons mama verdwijnt en in een psychiatrische kliniek wordt opgenomen. Zijn moeder is als het ware gek geworden van verdriet. Maar wat is de reden? Timon blijft achter bij zijn tante en haar familie, mensen die hij eigenlijk niet kent en die zijn verdriet en angst duidelijk niet begrijpen. Gelukkig zijn er zijn intelligente klasgenootje Veronica en zijn trouwe vriend Bradley. Zij proberen Timon op te vangen. Baron schreef vanuit het standpunt van de 9-jarige Timon. Hij vertelt jou, de lezer, wat hem overkomen is. Als 9-jarige begrijp je niet altijd wat er rond je gebeurt. Als volwassen lezer heb je dit inzicht natuurlijk wel.

Af en toe spreekt Timon je rechtstreeks aan waardoor je je erg verbonden voelt met zijn verhaal. Knipoog naar president Underwood in 'House of Cards'?

Bijvoorbeeld op blz. 55: Op dit punt van het verhaal vraag ik me af wat jij in Lezersland denkt. Misschien: Ach, dat arme kind. Hij was toch al niet zo rijk bedeeld met ouders en nu heeft hij er niet ÉÉN meer.

De naïeve blik van de ik-verteller maakt van dit zware thema een vlot verhaal vol humor. Baron gebruikt hier en daar een ironische toon, deze zal vooral door de volwassen lezer opgepikt worden.

Bijvoorbeeld: Stel nou dat ik - op de een of andere manier - uiteraard per ongeluk, uit verstrooidheid of door bezorgdheid over mijn moeder en Lance, maar totaal niet opzettelijk, stel nou dat ik - pom-pie-dom-pie-dom - min of meer bij toeval, HAAR DAT VERGAT TE VERTELLEN?

De mooi geïllustreerde kaft met gouden letters geeft duidelijk het kopje-onder-gevoel weer dat Timon ervaart. In de tekst verder een aantal sobere zwart-wit tekeningen. Belangrijke inzichten of momenten worden benadrukt met een speciaal groot lettertype of een paginagrote print.

Adam Baron schetst met deze humoristische vertelling op kindermaat de ontredderde gevoelens van een kind dat alleen achterblijft als zijn ouder in de psychiatrie opgenomen wordt. Een verhaal dat je als lezer niet onberoerd achterlaat.

 

Verberg tekst

De 9-jarige Timon woont bij zijn moeder. Zijn vader kent hij alleen van een foto. Volgens moeder stierf hij toen Timon een jaar was. Timon heeft nooit leren zwemmen, zijn moeder kwam steeds met excuses om dat te voorkomen. Tegenover zijn klasgenoten doet Timon of hij een kei in zwemmen is. Maar als hij tijdens een bezoek aan het zwembad in het water belandt, kan hij maar net op het nippertje worden gered. Timons moeder raakt hierdoor erg overstuur en verdwijnt naar een psychiatrische kliniek. Via allerlei omwegen ontraadselt Timon, daarbij geholpen door twee vrienden, een gruwelijk familiegeheim.

In het begin lijkt dit een aardig verhaaltje over een lieve, grappige jongen. Zie ook de quote op de achterflap 'Een heerlijk verhaal om in te duiken… ', 'een hartverwarmend verhaal, met een hilarische held… '. Je merkt echter al vrij snel dat er meer aan de hand is. De sfeer wordt grimmig als Timons mama verdwijnt en in een psychiatrische kliniek wordt opgenomen. Zijn moeder is als het ware gek geworden van verdriet. Maar wat is de reden? Timon blijft achter bij zijn tante en haar familie, mensen die hij eigenlijk niet kent en die zijn verdriet en angst duidelijk niet begrijpen. Gelukkig zijn er zijn intelligente klasgenootje Veronica en zijn trouwe vriend Bradley. Zij proberen Timon op te vangen. Baron schreef vanuit het standpunt van de 9-jarige Timon. Hij vertelt jou, de lezer, wat hem overkomen is. Als 9-jarige begrijp je niet altijd wat er rond je gebeurt. Als volwassen lezer heb je dit inzicht natuurlijk wel.

Af en toe spreekt Timon je rechtstreeks aan waardoor je je erg verbonden voelt met zijn verhaal. Knipoog naar president Underwood in 'House of Cards'?

Bijvoorbeeld op blz. 55: Op dit punt van het verhaal vraag ik me af wat jij in Lezersland denkt. Misschien: Ach, dat arme kind. Hij was toch al niet zo rijk bedeeld met ouders en nu heeft hij er niet ÉÉN meer.

De naïeve blik van de ik-verteller maakt van dit zware thema een vlot verhaal vol humor. Baron gebruikt hier en daar een ironische toon, deze zal vooral door de volwassen lezer opgepikt worden.

Bijvoorbeeld: Stel nou dat ik - op de een of andere manier - uiteraard per ongeluk, uit verstrooidheid of door bezorgdheid over mijn moeder en Lance, maar totaal niet opzettelijk, stel nou dat ik - pom-pie-dom-pie-dom - min of meer bij toeval, HAAR DAT VERGAT TE VERTELLEN?

De mooi geïllustreerde kaft met gouden letters geeft duidelijk het kopje-onder-gevoel weer dat Timon ervaart. In de tekst verder een aantal sobere zwart-wit tekeningen. Belangrijke inzichten of momenten worden benadrukt met een speciaal groot lettertype of een paginagrote print.

Adam Baron schetst met deze humoristische vertelling op kindermaat de ontredderde gevoelens van een kind dat alleen achterblijft als zijn ouder in de psychiatrie opgenomen wordt. Een verhaal dat je als lezer niet onberoerd achterlaat.

 

Verberg tekst

De 9-jarige Timon woont bij zijn moeder. Zijn vader kent hij alleen van een foto. Volgens moeder stierf hij toen Timon een jaar was. Timon heeft nooit leren zwemmen, zijn moeder kwam steeds met excuses om dat te voorkomen. Tegenover zijn klasgenoten doet Timon of hij een kei in zwemmen is. Maar als hij tijdens een bezoek aan het zwembad in het water belandt, kan hij maar net op het nippertje worden gered. Timons moeder raakt hierdoor erg overstuur en verdwijnt naar een psychiatrische kliniek. Via allerlei omwegen ontraadselt Timon, daarbij geholpen door twee vrienden, een gruwelijk familiegeheim.

In het begin lijkt dit een aardig verhaaltje over een lieve, grappige jongen. Zie ook de quote op de achterflap 'Een heerlijk verhaal om in te duiken… ', 'een hartverwarmend verhaal, met een hilarische held… '. Je merkt echter al vrij snel dat er meer aan de hand is. De sfeer wordt grimmig als Timons mama verdwijnt en in een psychiatrische kliniek wordt opgenomen. Zijn moeder is als het ware gek geworden van verdriet. Maar wat is de reden? Timon blijft achter bij zijn tante en haar familie, mensen die hij eigenlijk niet kent en die zijn verdriet en angst duidelijk niet begrijpen. Gelukkig zijn er zijn intelligente klasgenootje Veronica en zijn trouwe vriend Bradley. Zij proberen Timon op te vangen. Baron schreef vanuit het standpunt van de 9-jarige Timon. Hij vertelt jou, de lezer, wat hem overkomen is. Als 9-jarige begrijp je niet altijd wat er rond je gebeurt. Als volwassen lezer heb je dit inzicht natuurlijk wel.

Af en toe spreekt Timon je rechtstreeks aan waardoor je je erg verbonden voelt met zijn verhaal. Knipoog naar president Underwood in 'House of Cards'?

Bijvoorbeeld op blz. 55: Op dit punt van het verhaal vraag ik me af wat jij in Lezersland denkt. Misschien: Ach, dat arme kind. Hij was toch al niet zo rijk bedeeld met ouders en nu heeft hij er niet ÉÉN meer.

De naïeve blik van de ik-verteller maakt van dit zware thema een vlot verhaal vol humor. Baron gebruikt hier en daar een ironische toon, deze zal vooral door de volwassen lezer opgepikt worden.

Bijvoorbeeld: Stel nou dat ik - op de een of andere manier - uiteraard per ongeluk, uit verstrooidheid of door bezorgdheid over mijn moeder en Lance, maar totaal niet opzettelijk, stel nou dat ik - pom-pie-dom-pie-dom - min of meer bij toeval, HAAR DAT VERGAT TE VERTELLEN?

De mooi geïllustreerde kaft met gouden letters geeft duidelijk het kopje-onder-gevoel weer dat Timon ervaart. In de tekst verder een aantal sobere zwart-wit tekeningen. Belangrijke inzichten of momenten worden benadrukt met een speciaal groot lettertype of een paginagrote print.

Adam Baron schetst met deze humoristische vertelling op kindermaat de ontredderde gevoelens van een kind dat alleen achterblijft als zijn ouder in de psychiatrie opgenomen wordt. Een verhaal dat je als lezer niet onberoerd achterlaat.

 

Verberg tekst

De 9-jarige Timon woont bij zijn moeder. Zijn vader kent hij alleen van een foto. Volgens moeder stierf hij toen Timon een jaar was. Timon heeft nooit leren zwemmen, zijn moeder kwam steeds met excuses om dat te voorkomen. Tegenover zijn klasgenoten doet Timon of hij een kei in zwemmen is. Maar als hij tijdens een bezoek aan het zwembad in het water belandt, kan hij maar net op het nippertje worden gered. Timons moeder raakt hierdoor erg overstuur en verdwijnt naar een psychiatrische kliniek. Via allerlei omwegen ontraadselt Timon, daarbij geholpen door twee vrienden, een gruwelijk familiegeheim.

In het begin lijkt dit een aardig verhaaltje over een lieve, grappige jongen. Zie ook de quote op de achterflap 'Een heerlijk verhaal om in te duiken… ', 'een hartverwarmend verhaal, met een hilarische held… '. Je merkt echter al vrij snel dat er meer aan de hand is. De sfeer wordt grimmig als Timons mama verdwijnt en in een psychiatrische kliniek wordt opgenomen. Zijn moeder is als het ware gek geworden van verdriet. Maar wat is de reden? Timon blijft achter bij zijn tante en haar familie, mensen die hij eigenlijk niet kent en die zijn verdriet en angst duidelijk niet begrijpen. Gelukkig zijn er zijn intelligente klasgenootje Veronica en zijn trouwe vriend Bradley. Zij proberen Timon op te vangen. Baron schreef vanuit het standpunt van de 9-jarige Timon. Hij vertelt jou, de lezer, wat hem overkomen is. Als 9-jarige begrijp je niet altijd wat er rond je gebeurt. Als volwassen lezer heb je dit inzicht natuurlijk wel.

Af en toe spreekt Timon je rechtstreeks aan waardoor je je erg verbonden voelt met zijn verhaal. Knipoog naar president Underwood in 'House of Cards'?

Bijvoorbeeld op blz. 55: Op dit punt van het verhaal vraag ik me af wat jij in Lezersland denkt. Misschien: Ach, dat arme kind. Hij was toch al niet zo rijk bedeeld met ouders en nu heeft hij er niet ÉÉN meer.

De naïeve blik van de ik-verteller maakt van dit zware thema een vlot verhaal vol humor. Baron gebruikt hier en daar een ironische toon, deze zal vooral door de volwassen lezer opgepikt worden.

Bijvoorbeeld: Stel nou dat ik - op de een of andere manier - uiteraard per ongeluk, uit verstrooidheid of door bezorgdheid over mijn moeder en Lance, maar totaal niet opzettelijk, stel nou dat ik - pom-pie-dom-pie-dom - min of meer bij toeval, HAAR DAT VERGAT TE VERTELLEN?

De mooi geïllustreerde kaft met gouden letters geeft duidelijk het kopje-onder-gevoel weer dat Timon ervaart. In de tekst verder een aantal sobere zwart-wit tekeningen. Belangrijke inzichten of momenten worden benadrukt met een speciaal groot lettertype of een paginagrote print.

Adam Baron schetst met deze humoristische vertelling op kindermaat de ontredderde gevoelens van een kind dat alleen achterblijft als zijn ouder in de psychiatrie opgenomen wordt. Een verhaal dat je als lezer niet onberoerd achterlaat.

 

Verberg tekst